Το κορυφαίο αθλητικό γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητος, αποτελούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες,

οι οποίοι ξεκινούν με την γέννηση του Διός στο όρος Ίδη της Κρήτης, και χάνονται στα βάθη της μυθολογίας*.

*Μυθολογώ = λέω την αλήθεια δια του λόγου. Παρά-μύθι = παραποιώ την αλήθεια.

Οι περισσότεροι γνωρίζουν ως αφετηρία των Ολυμπιακών αγώνων το 776πΧ. Aυτή όμως η ημερομηνία, αποτελεί την πρώτη ιστορική Ολυμπιάδα.

Δηλαδή είναι η πρώτη φορά που οι Έλληνες άρχισαν να κρατούν επίσημα αρχεία των νικητών, και να αριθμούν τους χρόνους.

Και όπως γράφει και ο Παυσανίας στα «Αρκαδικά»: Οι Ολυμπιακοί αγώνες, ξεπερνούν το γένος των ανθρώπων, γιατί ξεκίνησαν απο τους «θεούς».

Αλλά και στα Ηλιακά αναφέρει πως όταν γεννήθηκε ο Δίας, η Ρέα η μητέρα του, ανέθεσε την επιτροπεία του παιδιού στους ιδαίους δακτύλους.

Πέντε Κρήτες πολεμιστές – όσοι και τα πέντε δάχτυλα του χεριού - απο το Ιδαίο όρος, οι οποίοι χτυπούσαν τις ασπίδες τους για να μην ακούγεται το κλάμα του μωρού και το καταβροχθίσει ο πατέρας του, ο τιτάνας Κρόνος.

Όταν κοιμόταν ο Δίας, οι πέντε αδελφοί έκαναν αγώνες δρόμου, και ο νικητής κάθε φορά, λάμβανε κότινο (στεφάνι) ελιάς.

Αφού ο Δίας μεγάλωσε, τα αδέλφια ίδρυσαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, και τους όρισαν να γίνονται κάθε τέσσερα για να θυμούνται το γεγονός.

Ένας απο τους απογόνους των Ιδαίων Δακτύλων πολεμιστών, ο Κλήμενος, 50 χρόνια μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, μετέφερε τους Ολυμπιακούς αγώνες απο την Κρήτη, στην Ολυμπία.

(Παυσανίας Ηλιακά)

Η ιερή λέξη αγών, εκ του άγω και ων, σημαίνει προχωρώ ασταμάτητα με μόνο σκοπό να ξεπεράσω τον Εαυτό μου.

Η λέξη άθλος, είναι αναγραμματισμός της λέξης λάθος, και παράγεται εκ του τλάω-τλω.

Δηλαδή εκείνος που μάχεται για να κατανικήσει τα λάθη του.

Ο Αγών του αθλητή, είναι η μάχη με τον εαυτό του, να νικήσει το λάθος, και να φτάσει στον άθλο.

Γιαυτό και ο αγωνιζόμενος ονομάζεται αθλητής. Αυτός δηλαδή που φτάνει στον άθλο, ξεπερνώντας τα πάθη του και τα λάθη του. Γιαυτό και το βραβείο ήταν συμβολικό.

Ένα απλό στεφάνι ελιάς. Ήταν η ανάμνησις της νίκης επί των παθών μας.

“Στην Ολυμπία αγωνιζόμαστε για ένα στεφάνι αγριελιάς, στα Ίσθμια για ένα στεφάνι πεύκου, στα Νέμεα για ένα στεφάνι σέλινου, στα Πύθια για τους καρπούς των ιερών δένδρων του θεού και στα Παναθήναια, για το λάδι της ιερής ελιάς.”

(Λουκιανός, Ανάχαρσις, 9-14)

Αλλά ο αγώνας γινόταν και για το «αιέν αριστεύειν» να αγωνίζεσαι πάντα να αριστεύεις (Όμηρος, Ιλιάδα Ζ, 208).

Άρα, κάθε αγώνας να νικήσουμε τα πάθη μας, είναι ιερός. Και οι Ολυμπιακοί αγώνες, ήταν ακριβώς αυτό.

Η Ιερή προσπάθεια να μεταμορφώσουσε τα ζωώδη και βίαια ένστικτά μας, σε δημιουργικό άθλο και άμιλλα μεταξύ των αθλητών.

Η εκγύμναση του σώματος, αποτελεί μέρος της αρμονίας και της ισορροπίας του Ευ Ζην.

Χρυσός κανόνας: Η Σκέψη και η κίνηση, είναι αδέλφια. Άνθρωποι που εργάζονται έντονα διανοητικά, θα πρέπει να εργάζονται και σωματικά, και όσοι εργάζονται έντονα σωματικά, θα πρέπει να εργάζονται και νοητικά.

Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, σπαταλούν άπειρες ώρες καθισμένοι μπροστά σε ένα «κουτί».

Είτε αυτό είναι υπολογιστής, λάπτοπ, τάμπλετ ή κινητό. Ασφαλώς, υπάρχουν κι εκείνοι που είναι αναγκασμένοι να το κάνουν λόγω εργασίας τους.

Όμως, είναι εξαιρετικά σημαντικό, οι άνθρωποι που εργάζονται έντονα διανοητικά, και κάνουν μία άκρως καθιστική εργασία, να έχουν αντιστοίχως, επαρκή κίνηση στη ζωή τους, γιατί διαφορετικά δημιουργούν δυσαρμονία.

Ας δούμε τι λέει χαρακτηριστικά ο Πλάτων σε ελεύθερη μετάφραση:

«Όποιος εργάζεται διανοητικά με ένταση, θα πρέπει, με ανάλογη ένταση να ασκεί το σώμα του με την γυμναστική. Ενώ όποιος ασκεί το σώμα του, πρέπει να ασκεί και την ψυχή του, με μουσική και φιλοσοφία.

Όταν η Ψυχή, που κατοικεί μέσα στο σώμα, είναι ισχυρότερη απο το σώμα, λόγω οτι την ασκούμε περισσότερο απο το σώμα, δημιουργείται ένταση. Διαταράσσουμε το σώμα, και προκαλούμε φθορές, με την μορφή της ασθένειας.

Όταν κάποιος ασχολείται με πάθος με έρευνες ή ρητορικές διαμάχες, το σώμα φουντώνει, ταράσσεται και παθαίνει καταρροές. Εξαπατώνται και οι γιατροί, και αναζητούν άλλες αιτίες, αντί για τις πραγματικές»

|Πλάτων Τίμαιος, παράγραφος 89c, 89d|

Πολλοί επιστήμονες σήμερα, δεν μπορούν να καταλάβουν πως ο άνθρωπος αποτελεί μια ολότητα του νού του, των συναισθημάτων του, και του σώματός του.

Αν δημιουργώ ένταση σε έναν απο τους 3 τομείς, τότε δημιουργώ ασθένεια σε όλους τους τομείς.

Δεν γίνεται να είναι άρρωστο το σώμα και να μην υποφέρει ο Νους. Δεν είναι δυνατόν να είναι άρρωστος ο Νους, και να μην ασθενεί και το σώμα.

«Όταν σφάλλει το σώμα, σφάλλει και η σκέψις»
Αγησίλαος, Βασιλεύς της Σπάρτης.

Αυτά ήταν απολύτως γνωστά στους αρχαίους Έλληνες Ιατρούς, και έχει έρθει η ώρα που και οι σημερινοί θεραπευτές, θα λάβουν αυτή τη γνώση, για το καλό τόσο των ίδιων, όσο και των συνανθρώπων τους.

Είναι λοιπόν ζωτικής σημασίας η κίνηση. Θα ηρεμήσει και θα γαληνέψει έναν ταραγμένο Νου, και θα δημιουργήσει αρμονία σε όλα τα συστήματα του σώματος.

Τι εννοούμε όμως άσκηση για το Ευ Ζην;

Όταν μιλάμε για κίνηση, στην περίπτωση της ευεξίας, μιλάμε για ήπια αερόβια άσκηση.

Σε απλή γλώσσα, να μπορείς να μιλάς χωρίς να λαχανιάζεις, και σιγά – σιγά άρχισε να προκαλείς το σώμα σου. Πολύ σύντομα θα εκπλαγείς απο την βελτίωσή σου!

Τι μορφές κίνησης να επιλέξω;

Έντονο περπάτημα, χαλαρό τζόκινγκ ή χαλαρή ποδηλατάδα.

Με αυτόν τον τρόπο, δεν δημιουργείς μεγάλη οξείδωση, οπότε δεν δημιουργείς και φλεγμονή. Μην ξεχνάς να κάνεις καλές διατάσεις πριν και μετά απο κάθε προπόνησή σου."

Απόσπασμα απο το νέο μου βιβλίο "Αρχαία Ελληνική Ιατρική"