Εκτιμώ ακόμα και τις αποτυχίες
και τις απογοητεύσεις, που δεν είναι παρά βήματα
προς την επιτυχία.

Γνωρίζω επώδυνα τις ατέλειές μου
κι εκεί βρίσκεται όλη η δύναμη που διαθέτω,
γιατί είναι σπάνιο ένας άνθρωπος
να γνωρίζει τα ελαττώματά του.

Έχω μάθει από κακή εμπειρία
το υπέρτατο μάθημα του να ελέγχω
τον θυμό μου και όπως η θερμότητα μετατρέπεται σε
ενέργεια, έτσι και ο ελεγχόμενος θυμός
μετατρέπεται σε δύναμη
που μπορεί να κινήσει
ολόκληρο τον κόσμο.

Παραμένω αισιόδοξος

όχι επειδή μπορώ να βρω κάποια απόδειξη
ότι θα επικρατήσει το καλό,
αλλά επειδή έχω μεγάλη πίστη
ότι το καλό θα επικρατήσει στο τέλος.
Η έμπνευση μπορεί να έρθει
μόνο από την πίστη
ότι θα επικρατήσει το καλό.

Μια σταγόνα στον ωκεανό
παίρνει κάτι από το μεγαλείο του γονιού του,
παρόλο που δεν το συνειδητοποιεί.
Αλλά ξεραίνεται με το που μπαίνει
σε μια ύπαρξη ανεξάρτητη από τον ωκεανό.

Αυτός που αναζητά την αλήθεια
δεν μπορεί να είναι εγωκεντρικός.
Αυτός που θα θυσίαζε τη ζωή του
για τους άλλους δεν έχει χρόνο
να κρατήσει για τον εαυτό του
μια θέση στον ήλιο.

Η αρχηγία μου δεν αξίζει τίποτε.
Αυτό που αξίζει είναι η επιμονή μου
για την αλήθεια, τη μη βία και την αγαμία,
που αποτελούν πραγματικό κομμάτι μου.
Αυτό το κομμάτι μου,
όσο μικρό κι αν είναι,
δεν πρέπει να περιφρονείται.
Είναι ο εαυτός μου.

Είμαι απλώς μια φτωχή ψυχή
που θέλει να είναι αληθινή και μη βίαιη
στη θεωρία, στα λόγια και στην πράξη, αλλά
που ποτέ δεν καταφέρνει να φτάσει
το ιδανικό, που ξέρω ότι είναι η αλήθεια.
Είναι μια επίπονη ανάβαση,
αλλά ο πόνος μου φέρνει χαρά.
Κάθε βήμα προς τα πάνω
με κάνει να νιώθω πιο δυνατός.

Τι είναι αλήθεια;
Δύσκολη ερώτηση.
Αλλά την έχω λύσει για τον εαυτό μου
λέγοντας ότι είναι
αυτό που λέει η φωνή μέσα σου.

Η ζωή είναι μια έμπνευση.
Αποστολή της είναι να κυνηγάει
την τελειότητα, που είναι η συνειδητοποίηση.
Το ιδανικό δεν πρέπει
να το χαμηλώνουμε
λόγω των αδυναμιών ή των ατελειών μας.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Arun Gandhi «Μαχάτμα Γκάντι Περί Ζωής» από τις εκδόσεις Διόπτρα

Η ζωή είναι μία αδιάλλειπτη εναλλαγή εμπειριών. Ο κύκλος γυρνάει και μέσα στην κίνηση του ανακατεύονται καλές και κακές στιγμές, όμορφες και άσχημες εμπειρίες, συναισθήματα χαράς και λύπης.

Οι περισσότεροι άνθρωποι θα έλεγαν πως η ζωή τους θα ήταν καλύτερη εάν δεν υπήρχαν οι δυσκολίες, πως μακάρι να είχαν έναν μαγικό τρόπο να γυρνούσαν στο παρελθόν και να διόρθωναν τα άσχημα γεγονότα ώστε αυτά να μην συνέβαιναν ξανά- ή ακόμα καλύτερα, να υπήρχε ένα μαγικό ραβδί και να εξαφανιζόταν η θλίψη, η δυστυχία, ο πόνος που βίωσαν. Να είχαν μόνο χαμόγελο και όμορφα πράγματα στη ζωή και την καθημερινότητα τους. Έτσι θα ήταν πραγματικά ευτυχισμένοι.

Σίγουρα κανείς δεν θέλει να πονά και να υποφέρει, τουλάχιστον σε συνειδητό επίπεδο.Κανείς δεν επιλέγει συνειδητά «σήμερα είναι μία καλή μέρα για να υποφέρω!».Όλοι οι άνθρωποι θέλουν τη χαρά και την αποφυγή του πόνου-γιατί ο πόνος φέρνει μαζί του και αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις. Φέρνει απογοήτευση, θυμό για τα όσα συμβαίνουν, αμφιβολία για τις αξίες μας, την αίσθηση πως η ζωή μας διαφεύγει, δεν την ζούμε όσο υποφέρουμε. Ο εσωτερικός πόνος είναι ένα «σκοτεινό μέρος» που δεν υπάρχει χαρά και ελπίδα. Είναι όμως πραγματικά έτσι;

«Γιατί να συμβαίνει σε εμένα αυτό;»

Στις δυσκολίες τείνουμε να πιστεύουμε ότι μόνο σε εμάς συμβαίνουν τέτοια περιστατικά, ενώ η χαρά είναι κάτι που μόνο οι άλλοι βιώνουν. Νιώθουμε σαν το βάρος όλου του κόσμου να πέφτει στους ώμους μας και η εσωτερική μας όραση εστιάζεται με επιμονή (και εμμονή) στο αρνητικό. Εκείνες τις στιγμές ξεχνάμε τις οποιεσδήποτε ευλογίες έχουμε, όποιες και αν είναι αυτές- την υγεία μας, τους φίλους μας, ένα σπίτι να μείνουμε, ένα πιάτο φαγητό να φάμε. Ξεχνάμε πως οι δυσκολίες συμβαίνουν σε όλους, μηδενός εξαιρουμένου, σε οποιοδήποτε χρονικό διάστημα της ζωής τους.  Εστιαζόμαστε στον πόνο μας και του δίνουμε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις.

Κανένας δεν είναι μόνος στις δυσκολίες και για αυτό δεν χρειάζεται να συγκρίνουμε την δική μας τωρινή δυσκολία με την τωρινή χαρά ενός άλλου. Στο παρελθόν υπήρξαμε εμείς καλά όταν κάποιος άλλος δεν ήταν, και στο μέλλον θα γίνει πάλι κάτι ανάλογο. Kαι αυτό επειδή οι χαρές και οι δυσκολίες είναι αλληλένδετες καταστάσεις.

«Γιατί να υπάρχουν δυσκολίες;»

Επειδή μέσω των δύσκολων καταστάσεων μαθαίνουμε. Μαθαίνουμε τις αντοχές μας, τις δυνάμεις μας, τις αδυναμίες που έχουμε, τα λάθη που κάνουμε, το πώς να διαχειριστούμε κάτι που νιώθουμε ότι μας υπερβαίνει (και εκεί θα διαπιστώσουμε με έκπληξη πως αυτό που μας φαινόταν ακατόρθωτο να ξεπεραστεί, τελικά ίσως και να μην ήταν έτσι). Βλέπουμε ποιοί είναι οι αληθινοί φίλοι, ποιοί πραγματικά μας αγαπούσαν, από πού μπορούμε να πάρουμε βοήθεια.

Η δυσκολία είναι ο τρόπος να αλλάξουμε, να εξελιχθούμε, να δυναμώσουμε. Αν έρχονταν όλα απρόσκοπτα και τέλεια στη ζωή μας, τότε δεν θα υπήρχε η ανάγκη να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας επειδή θα τα είχαμε όλα δεδομένα, όλα εύκολα…και πιθανότατα δεν θα εκτιμούσαμε τίποτα από όλα αυτά. Στις χαρές απολαμβάνουμε και διασκεδάζουμε, στις δυσκολίες όμως μαθαίνουμε και εξελισσόμαστε.

«Δεν μπορώ να ξεπεράσω αυτή τη δύσκολη στιγμή που ζω»

Όλα θέλουν χρόνο, και ίσως αυτό να ακούγεται πολύ κοινότυπο και μη βοηθητικό. Όταν συμβαίνει μία άσχημη κατάσταση είναι ένα σοκ για τον εαυτό μας. Το (φοβισμένο και πληγωμένο) μυαλό επηρεάζει το συναίσθημα και το σώμα και, ανάλογα την κατάσταση, αυτές οι ασθήσεις δεν είναι απαραίτητο πως θα μειωθούν άμεσα και ολοσχερώς. Σε αυτές τις στιγμές χρειάζεται να είμαστε κοντά στον εαυτό μας και να του σταθούμε, όχι να τον αφήσουμε απλώς να υποφέρει και να βυθίζεται στη θλίψη.

Χρειάζεται να θυμόμαστε πως αγαπάμε τον εαυτό μας και στις δυσκολίες, όχι μόνο όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά.  Η εσωτερική μας φωνή μπορεί να έχει μάθει να μας κατηγορεί για κάθε τι αρνητικό ή να μας λέει πως όλα είναι δύσκολα και επώδυνα, όμως αυτή η φωνή πηγάζει από  φόβο και όχι από την αλήθεια της κάθε κατάστασης. Και η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις εξωτερικές καταστάσεις και συνθήκες ώστε να είναι όλα τέλεια. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ενδυναμώσουμε τον εαυτό μας ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει και να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες που δημιούργησε η δυσκολία.

Αυτό δεν θα γίνει με θυμό, αγανάκτηση και παραίτηση αλλά με την αποδοχή της κατάστασης και του εαυτού. Όλα θα μπορέσουν σταδιακά να αλλάξουν αν παραμείνουμε πιστοί σε εμάς, αγαπήσουμε εμάς, πιστέψουμε σε εμάς και στη δύναμη της ψυχολογικής μας αντοχής και ανθεκτικότητας.

Δεν μας παρατάει η ζωή, εμείς παρατάμε τη ζωή και το μέλλον μας– και μόνο εμείς έχουμε τη δύναμη να το αλλάξουμε αυτό. Αν πιστέψουμε σε εμάς, εάν αγαπήσουμε εμάς, τότε θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βρούμε τις λύσεις που χρειαζόμαστε για να νιώσουμε χαρά και να επουλώσουμε τις πληγές μας. Σε κάθε παραμύθι, ο ήρωας προχωρά ό,τι και αν συμβεί, γιατί πιστεύει πως μπορεί και θα τα καταφέρει να φτάσει στον στόχο του. Στο δικό μας παραμύθι, ας γίνει ο καθένας ο ήρωας του εαυτού του και ας προχωρήσει στους στόχους του-γιατί μπορεί, στο τώρα, στην κάθε στιγμή.

Της Δήμητρας Παράσχου

Αν πλήττεις, αν φοβάσαι, αν δεν σ’αρέσει το σκηνικό σου, άνοιξε την πόρτα και φύγε!

Ποιος είπε, ότι πρέπει να μείνεις εδώ; Όσο η καρδιά και το μυαλό σου δουλεύουν και το ηθικό είναι ακμαίο, μπορείς να μπεις σε όποιο σκηνικό θελήσεις.

Μπορείς να φτιάξεις το δικό σου. Να δημιουργήσεις ένα νέο. Από αύριο κιόλας τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Κάνε τα διαφορετικά γιατί μόνο η πράξη αλλάζει. Οι κουβέντες είναι καλές μόνο στην αρχή. Η συνειδητοποίηση είναι μόνο η μισή λύση. Τα υπόλοιπα είναι πράξη…

Διάλεξε το δρόμο της ζωής. Διάλεξε το δρόμο της αγάπης. Διάλεξε τον δρόμο του ενδιαφέροντος. Διάλεξε το δρόμο της ελπίδας. Διάλεξε το δρόμο της πίστης στο αύριο. Διάλεξε το δρόμο της εμπιστοσύνης. Διάλεξε το δρόμο της καλοσύνης. Από εσένα εξαρτάται. Εσύ θα διαλέξεις.

Μπορείς να διαλέξεις την απελπισία, την δυστυχία. Μπορείς να κάνεις τη ζωή δύσκολη για τους άλλους. Μπορείς να διαλέξεις την θρησκοληψία. Γιατι όμως; Δεν έχει νόημα. Είναι και πάλι αυτομαστίγωμα.

Σε προειδοποιώ όμως ότι, αν αποφασίσεις να πάρεις την πλήρη ευθύνη για τη ζωή σου, δεν πρόκειται να είναι εύκολο πράγμα και θα πρέπει να μάθεις ξανά να ρισκάρεις. Το ρισκάρισμα – αυτό είναι το κλειδί για την αλλαγή.

«Όταν γελάς, διακινδυνεύεις να περάσεις για ηλίθιος»

Και λοιπόν; Και λοιπόν; Συχνά λέω πως ο κόσμος βλέπει τον Μπουσκάλια σαν ενα είδος τρελού. Είναι πραγματικά τρελό! Εγώ όμως το γλεντάω αφάνταστα,ενώ χιλιάδες γνωστικοί πεθαίνουν από ανία.

«Όταν κλαις, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός»

Δε φοβάμαι να κλάψω. Κλαίω συχνά. Κλαίω από, από απελπισία. Μερικές φορές κλαίω διαβάζοντας τις εργασίες των μαθητών μου. Κλαίω όταν βλέπω ευτυχισμένους ανθρώπους. Κλαίω όταν βλέπω ανθρώπους να αγαπιούνται. Δε με νοιάζει μήπως φανώ συναισθηματικός. Δεν πειράζει. Μ’αρέσει. Μου καθαρίζει τα μάτια.

«Όταν ανοίγεσαι στους άλλους, κινδυνεύεις να μπλεχτείς»

Και τι πιο σημαντικό υπάρχει στην ζωή; Δεν έχω καμιά διάθεση να ζήσω μόνος μου σ’ενα νησί. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε μαζί εσείς και εγώ, σημαίνει πως έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Ας βρούμε τρόπους να κάνουμε την κατάσταση αυτή μια ευκαιρία χαράς.

«Όταν δείχνεις τα συναισθήματα σου, κινδυνεύεις να αποκαλύψεις την ανθρωπιά σου»

Εγώ χαίρομαι να αποκαλύπτω την ανθρωπιά μου. Μπορείς να αποκαλύψεις πολύ χειρότερα πράγματα απο την ανθρωπιά σου.

«Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου στο κόσμο, κινδυνεύεις να τα χάσεις»

Τι να γίνει. Δεν μπορείς να κερδίζεις τα πάντα. Κι ούτε είναι δυνατόν να σε αγαπούν όλοι. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα πει «Είναι απατεώνας. ‘Ελα ,Μέιμπελ,αρκετά ακούσαμε. Πάμε σπίτι ». Κι αυτό είναι πολύ καλό, ξέρετε, και σωστό. Δεν είναι δυνατόν να σε αγαπούν όλοι.

«Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου»

Δεν είναι κακό αυτό. Αγαπάς για να αγαπάς, και όχι για να πάρεις ανταπόκριση – αυτό δεν είναι αγάπη.

«Όταν ελπίζεις, κινδυνεύεις να πονέσεις» και «’Όταν δοκιμάζεις, κινδυνεύεις να αποτύχεις»

Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις, γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις τίποτε. ‘Οποιος δεν ρισκάρει τίποτε δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε και δεν είναι τίποτε. Μπορεί ν’αποφεύγει τον πόνο και την λύπη, άλλα δεν μαθαίνει, δε νιώθει, δεν αλλάζει, δεν αναπτύσσεται, δεν ζεί και δεν αγαπά.

Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του. ‘Εχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του, την ατομική του ελευθερία. Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.

Το να κρατάς κρυμμένο τον εαυτό σου, να τον χάνεις με τις αυτομειωτικές σου ιδέες, είναι θάνατος. Μην αφήσεις να σου συμβεί αυτό. Η μεγαλύτερή σου υποχρέωση είναι να γίνεις όλα όσα είσαι όχι μόνο για δικό σου όφελος, άλλα και για δικό μου…

Απόσπασμα από το βιβλίο του Leo Buscaglia ”Να ζεις, ν’αγαπάς και να μαθαίνεις”

Δείτε μια ακόμη σειρά από ξεχωριστές φωτογραφίες που αποτυπώνουν κάτι παραπάνω από μια απλή εικόνα.